Hoe kan het dat Franse kinderen zo goed luisteren, dat ze al van jongs af aan doorslapen en dat ze met gemak een viergangendiner aankunnen? Hoe kan het dat Franse ouders ook nog tijd hebben voor een eigen leven? De ik-figuur, als Amerikaanse in Frankrijk wonend en in het dagelijks leven journaliste, moeder en partner, gaat (letterlijk) op onderzoek uit. Ze komt tot een aantal belangrijke antwoorden, die zelfs een plek in de Franse taal hebben: zoals cadre (grenzen stellen en vrij laten), attendre (leren wachten), équilibre (balans; een deel van je leven, het ouderschap, overheerst niet de andere delen) en bonjour, au revoir (twee van de vier 'magische' woorden). Als twee belangrijke pijlers noemt ze Rousseau (kaders) en Dolto (vanaf de geboorte begrijpen kinderen al taal, dus: communiceren!); aangevuld met een totaal andere kijk op wat een kind (een rationeel wezen) eigenlijk is. Of het nu over zwangerschap, bevallen, kinderopvang, eten in restaurants of een eigen leven gaat: de auteur deelt al haar (herkenbare) ervaringen met de nodige zelfspot en humor. Hierdoor wordt de toon nergens belerend en hoef je je dus niet schuldig te voelen als je (nog) niet de perfecte ouder bent. Met lijst van Franse opvoedtermen en een uitgebreid gedeelte voor noten en bibliografie.

Ongewijzigde herdruk.