Tomura, de hoofdpersoon in deze kleine roman, komt uit een dorpje op Hokkaido, waar hij de geluiden van de natuur in zich opzuigt. Wanneer hij op school een pianostemmer hoort, raakt hij helemaal begeesterd en besluit hij dat hij dat ook wil worden. In feite gaat dit boek over zijn vorderingen daarin, maar ook over zijn twijfels of hij ooit wel goed genoeg zal zijn . We volgen hem met zijn collega’s naar diverse adressen waar hij ingewijd wordt in de kunst van het piano stemmen. Daarbij gaat de schrijfster behoorlijk diep op de zaken in, maar niet zodanig, dat een niet zo in dat onderwerp geïnteresseerde lezer afhaakt. Dat is heel knap. Bovendien ademt het verhaal een ode aan de piano uit waarbij geregeld gerefereerd wordt aan vergelijkbare geluiden uit de natuur. Er gebeurt vrij weinig, we volgen Tomura op zijn dagelijkse activiteiten en dat is het. Dankzij de korte zinnen en de dito hoofdstukken leest het boek vlot weg en blijft het boeien. Niet voor niets werd het in Japan bekroond met diverse prijzen waaronder de Japan Booksellers’ Award. Daarnaast is het ook verfilmd.