Ze zeggen dat ik nog geluk heb gehad, dat ik ook dood had kunnen zijn. Ze zeggen zoveel. Tegen mijn moeder, mijn vader of tegen mijn vriendin Sabien. Maar niet tegen mij. Ook hoor ik ze achter mijn rug fluisteren. Dan heb ik zin om heel hard te gaan gillen of om iets kapot te gooien. 'Je moet het opschrijven.' zegt mijn vader. Van je afschrijven, bedoelt hij. Maar waar zal ik beginnen? Bij Nathan of het vakantiebaantje? Bij de zeemeerminnen? Mijn vader is schilder. Overdag verft hij deuren, raamkozijnen en muren, 's Avonds maakt hij schilderijen met zeemeerminnen. Het huis hangt er vol mee. Meisjes met vissenstaarten. Meisjes zonder benen. Ik heb wel benen. Maar het is net of ze van iemand anders zijn. Ik zie ze wel maar ik voel ze niet. Ze zijn net zo nutteloos als een vissenstaart op het droge. Alleen in mijn dromen kan ik nog lopen. De zomervakantie belooft voor Marit een lange, doodsaaie periode te worden. Om de tijd door te komen, neemt Marit een vakantiebaantje bij het dolfinarium. Daar werkt ook Nathan, op wie Marit smoorverliefd wordt. Maar dat haar leven door hem zó op zijn kop zou worden gezet, had ze nooit kunnen denken.