In acht verhalen, die alle in de ik-vorm geschreven zijn, haalt de auteur (1949) jeugdherinneringen op die autobiografisch lijken. Honkbal en (jazz)muziek, de passies van de auteur, spelen hierbij een rol. Eenzaamheid en melancholie vormen de hoofdthema’s, net als het verschil tussen schijn en wezen. De verhalen krijgen steeds een vervreemdende draai naar een andere, surrealistische werkelijkheid, waardoor de hoofdpersoon en ook de lezer gedwongen worden de eigen identiteit opnieuw te bezien. Mensen blijken niet te zijn wie ze voorgaven te zijn; dat geldt ook voor de verteller zelf in het laatste verhaal ‘First Person Singular, waar de auteur een vergelijking maakt tussen identiteit en imago, tussen de maskers die de meeste mensen dragen en het ware gezicht dat daarachter schuilgaat. Het verhaal ‘Carnaval’ gaat over een ontmoeting met een heel lelijke vrouw die niet blijkt te zijn zoals ze zich voordoet. Een ontmoeting met een sprekende aap leidt tot een beschouwing over muziek en de pijn van gemiste kansen. Hoewel niet alle verhalen even sterk zijn, is dit een mooie bundel. Melancholieke, vreemde maar troostrijke verhalen, toegankelijker dan de romans van auteur en daarom geschikt voor een groot publiek.

New York Times Bestseller.