“lk benijd het leven dat mijn ouders op mijn leeftijd hadden.” Zo beginnen de jeugdmemoires van Ana Iris Simón (1991). Zij groeide op in een eenvoudig milieu in de gemeente Ontígola, ten zuiden van Madrid. Haar ouders werkten voor de posterijen, een deel van haar familie reisde als kermisklanten door het binnenland van Spanje. Dat leven is Ana Iris Simón ontgroeid. Ze is hoger opgeleid, woont en werkt in de grote stad en heeft veel meer van de wereld gezien dan haar ouders. Maar is dat wel vooruitgang? Ze verdient te weinig geld om zich een eigen woning of een eigen auto te kunnen veroorloven en kinderen krijgen is geen vanzelfsprekendheid meer. Hoeveel fijner was het eenvoudige, traditionele en overzichtelijke leven van haar ouders, aldus de schrijfster, die vol nostalgie terugblikt op het leven van haar jeugd. Het boek was een onverwacht groot verkoopsucces in Spanje en werd ook onderwerp van een heftige discussie. In conservatieve kringen werd het boek omarmd omdat het de essentie van Spanje zou uitdrukken, en dat was natuurlijk weer tegen het zere been van links.