In de romans van de Spaanse schrijver Isaac Rosa (1974) gaan actuele thema's hand in hand met eigenzinnige vertelvormen. Zo ook in deze roman, die als volgt begint: 'Wij zouden samen oud worden.' Deze woorden vatten het complexe kluwen van gevoelens en gedachten samen die het einde van de relatie van Antonio en Ángela inluiden. Na dertien jaar gaan de twee uit elkaar. De roman kan misschien nog het best worden getypeerd als een dialoog in monologen: de man en de vrouw zijn om de beurt aan het woord. Opmerkelijk is ook dat het verhaal van hun relatie begint met het einde en eindigt met het begin. Achter deze bijzondere vorm gaan bekende elementen schuil: de routine die de relatie binnensluipt; de chronische vermoeidheid vanwege het werk en de zorg voor de kinderen; het verlangen naar een ander; de kinderen die het huwelijk zouden moeten redden; het overspel. In dit opzicht is de roman tamelijk voorspelbaar, maar dankzij de eigenzinnige vorm en Isaac Rosa's fijne pen is deze roman toch meer dan de moeite waard.