Verhaal in de ik-vorm waarin de schrijver de lezer meesleept op een duizelingwekkende reis door zijn eigen complexe wereld, die bestaat uit literatuur door de eeuwen heen en een leven lang reizen op alle continenten. Het is een zelfportret - niet zonder zelfspot - van een erudiete, knorrige oude man die ons een imposante geschiedenisles geeft, voorzien met Griekse of Latijnse citaten. Hij belicht schrijvers met wie hij zich verbonden voelt, zoals Borges, Benjamin, Hugo en Proust. De paragrafen en hoofdstukken vloeien in elkaar over. Elke gedachte roept een nieuwe gedachte op. L'extérieur is de verte, landen waar Rolin als verslaggever werkte, zoals Argentinië, Afghanistan en Soedan. Een boek over een wereld met gezichten, mensen die steeds verder van hem af komen te staan, vrouwen die hij heeft liefgehad en vrienden die zijn overleden. Herinneringen komen boven, zoals de walvis die hij zag in de Straat van Magellaan in Zuid-Amerika en de natuur op de Azoren. Hij sluit af met de uitspraak dat de aarde rond is en zijn verhaal ook, hij voelt zich op slag heel alleen.