Toen Julio Iglesias en ik op mijn veertigste verjaardag onder een hoopvol en dus leugenachtig lentezonnetje van de apotheek naar huis liepen zag ik voor mijn deur de twee mannen staan die verantwoordelijk zouden zijn – of toch op z’n minst indirect verantwoordelijk – voor mijn veroordeling tot zes jaar gevangenisstraf plus TBS.

—

Ze komen als geroepen, de twee dakdekkers die op de stoep staan bij de naamloze hoofdpersoon, fotocurator van een museum voor moderne kunst. Voor deze intellectueel met twee linkerhanden, aan de antidepressiva en onzeker over zijn rol als vader, ex-echtgenoot en witte man, is de wereld er alleen maar ingewikkelder op geworden. Hij wil ergens voor vechten, maar waarvoor? Ondertussen wekt zijn expositie over de schrijver Ernest Hemingway de woede op van zowel feministen, antiracisten als dierenactivisten. Steeds vaker denkt hij aan zijn vriend Semmie, die zelfmoord pleegde. Pas wanneer de pragmatische dakdekkers hem meenemen naar een training middeleeuws zwaardvechten, waar mannen gewoon mannen mogen zijn, besluit hij om het heft weer in eigen handen te nemen.

‘Een relevante, actuele en soms grimmige en ironische roman over “mannelijkheid” in deze tijden.’ – Rob van Essen

‘Bevlogen en urgent. De tijdgeest bij de strot. Wat een boek.’ – Theo Maassen