Een zestigtal gedichten over het ondergaan van het lot, over leven en liefde, over vaderland en migratie, over moedertaal en tweede taal, over verlies en troost. Heel veel in eenvoudige taal. Rechts de poëzie, links de autobiografische toevoegingen. Illustraties in zwarte inkt versterken de sfeer. Steeds keert terug wat de titel zegt: Er was mij niets gevraagd. Op driejarige leeftijd ongewild naar Vlaanderen gekomen; na 13 jaar liefde verliest ze haar man en twee kinderen. Bij een brand? Door onweer? Weinig concreet maar met een intens gevoel, zoals in 'liefde': 'elke dag weer / verlang ik naar je / wil alleen jou terug / in mijn leven'; en in 'kindergezichtjes: 'getekende kindergezichtjes, / met volwassen lijnen erop; / onbereikbare kinderdromen, / in verouderde kinderzielen; / uitgewist is je toekomst...'. Soms is het allemaal te veel. Het proza staat de poëzie af en toe in de weg; de poëzie zou genoeg moeten zijn. Maar bijzonder blijft het. Debuut in het Nederlands; eerder heeft Nerkiz Sahin (1971) al bundels in het Turks uitgegeven. Geroemd door stadsdichters. Gedichten over alles wat je overkomt in het leven, speciaal voor hen die naar Nederland zijn gekomen, door het lot, met herkenning en troost voor migranten.