In zijn nieuwste roman exploiteert Patrick Modiano (1945) opnieuw het gegeven dat ons geheugen voor een groot deel bestaat uit blinde vlekken. Zijn romans zijn evenzovele even dwangmatige als professionele pogingen de ontbrekende schakels in zijn leven in kaart te brengen. Hij vergelijkt zijn streven met het in feestartikelen bekende 'encre sympathique', een inkt die kleurloos blijft bij het schrijven maar met behulp van bepaalde substanties alsnog leesbaar wordt. In dit geval geldt dit voor een eertijds als aspirant-speurder begonnen onderzoek naar de verdwenen Noëlle Lefebvre, dat hem niet meer los laat, maar hem ondanks toevallig verkregen indicaties weinig verder helpt. Vertrouwd zijn het decor in Parijs en de Haute-Savoie, de eenvoudige, evocatieve stijl en een aandoenlijke hulpeloosheid bij het in kaart brengen van zijn verleden.