Eduardo Mendoza's omvangrijke oeuvre valt grofweg uiteen in twee categorieën: de meer serieuze romans en de uitgesproken hilarische romans. In deze roman, het eerste deel van een autobiografisch getinte trilogie, komen de twee bloedgroepen samen. Het begin is hilarisch. Het is 1968 en de jonge journalist Rufo Batalla krijgt de opdracht om verslag te doen van het huwelijk van een prins in ballingschap, dat wordt gevierd in het legendarische Formentorhotel op Mallorca. Niet lang daarna krijgt Rufo een baan bij een Spaanse overheidsinstelling in New York. Daar ziet hij hoe de nieuwe emancipatiebewegingen (feminisme, homo's), de nieuwe kunst en de nieuwe muziek zich manifesteren. Opvallend is dat Mendoza de wederwaardigheden van de gelaten Rufo doorspekt met lange beschouwingen over de laatste jaren van de Franco-tijd. De schrijver slaagt er niet altijd in om het evenwicht te bewaren tussen de verschillende bestanddelen van de roman, maar al met al is dit toch weer een geslaagde Mendoza die nieuwsgierig maakt naar de volgende twee delen. Mendoza (1943) is een Spanjes belangrijkste schrijvers van de afgelopen decennia.