Iedereen moet zichzelf accepteren zoals hij is en daar trots op zijn. Dat is wat de bekende Spaanse romanschrijver Luis Landero (1948) leerde uit een essay van de Amerikaanse schrijver Emerson. Hij komt er een aantal malen op terug in dit boek waarin hij door zijn herinneringen dwaalt. Hij laat zich daarbij leiden door zijn intuïtie en niet, zoals bij het schrijven van zijn romans, door een vooropgezet plan. Dit boek zou zichzelf moeten schrijven, aldus Landero. De schrijver zwerft inderdaad van onderwerp naar onderwerp. Zo heeft hij het onder meer over zijn eigenzinnige aanpak van het literatuuronderwijs in de tijd dat hij docent was, over zijn kindertijd op het platteland en over literaire projecten die hij niet afrondde. Het meest onthullend zijn misschien wel de pagina's waarin hij uitlegt dat hij het liefst kind was gebleven. Dat is wie hij is: een volwassene die verlangt naar de onbevangen kijk op de wereld van het kind dat hij ooit was. Een mooi geschreven, sereen boek, dat ook een ode aan de literatuur is.