Deze uitgave biedt liturgisch materiaal voor vieringen in verpleeg- of verzorgingstehuizen voor meer of minder demente ouderen. Vooraf worden de mogelijkheden en grenzen ervan aangegeven, en is de raad: houd het kort, beperkt, eenvoudig, aanschouwelijk, volwassen, bekend en veilig. Welnu, de teksten in dit boek zijn zeker eenvoudig, bekend en veilig, maar niet altijd kort en 'volwassen'. Ze zetten laag in, zijn vrij breedsprakig en blijven veilig binnen de verpleeghuiswereld. Vraag is of het niet juist de kracht van liturgie (eredienst, vieren) is om bevrijdende licht- en luchtgaten in die gesloten wereld te schieten? En is de relatief traditionele taal en (lied)vorm, en de nogal eenzijdig psychologiserende theologie (veel Anselm Grün en Eugen Drewermann) van deze vieringen daartoe wel geschikt? Men zou ze met de ouderen die daar nog toe in staat zijn, moeten evalueren. Vooral een voorbeeld- en werkboek ter oriëntatie voor geestelijke verzorgers.