Vijf afdelingen met scherp getekende narratieve gedichten over de ontwikkelingsweg van een kind in de grauwe periode 1944-1949. De lezer kijkt mee met het kinderoog: 'scheurt je kleren / legt zijn wil op, /(...)'. De gedichten vertellen een traumatisch verhaal: 'De Russen zijn al verder dan Berlijn, / Zij verkrachten alle vrouwen / Wat verkrachten is blijft streng geheim.' De taal is van een sterke beeldingskracht, melancholiek maar met verrassend begrip voor ouders: 'fysiek geremd', geen kus, knuffel of compliment.' Liefdevolle herinnering aan moeder die op voedseltocht, beroofd, met lege handen terugkeert: 'we likten onze borden af.' In vredestijd danst zij op Friese doorlopers als een godin over het ijs. Rode draad is 'het devoot gebroed', dat zich aan kinderen vergrijpt. In Afdeling III de 'zwartgerokte broeders': 'Kind nog zat je schuw, nerveus / en bang zes dagen van de week op school.' (...) 'schoven in het lege klaslokaal / je korte broekspijp quasi achteloos / omhoog; ze deden iets onder hun toog en zuchtten /'. Adieu bevrijdt: '(...) vlieg uit, wees lucht, / een wiekslag,'.