In Een engel van glas vertaalt het nabije, het intieme, het kwetsbare zich in gedichten die het particuliere en kleine proberen te overstijgen. Evenals de titel wijzen twee motto’s voor in de bundel op een verschuiving van de thematiek ten opzichte van voorgaande bundels: ‘Nergens vind ik een goed heenkomen / dat al niet vervuld is en doortrokken / van vluchtigheid’ (Hans Faverey) laat zien dat het accent nog meer ligt op het kwetsbare, de sterfelijkheid. Het motto, ontleend aan Rein Bloem, wijst desalniettemin op vitaliteit: ‘de dingen sterven in hun aanvang / en worden onafzienbaar herboren’, want zowel het besef van vergankelijkheid als het verzet daartegen levert het patina op dat het waard is te bestendigen, te laten weerglanzen in vitale elegieën.

Een engel van glas is de vijfde bundel van Ron Elshout (1956). Toen hij het typoscript van zijn eerste bundel, De wervels van je rug (1986), ingeleverd had, schreef Jan Eijkelboom daarover: ‘Zijn waarneming is heel intiem en tegelijk afstandelijk’. Volgens Marc Reugebrink is die innigheid gebleven: ‘Hij smokkelt die al te intieme regels het openbare gedicht binnen en weet de willekeurige lezer volledig deelgenoot te maken van de intimiteit en vertrouwdheid waar het hem van meet af aan om te doen was.’ (in Poëziekrant 2017)