Connie Palmen is, vooral na de publicatie van 'I.M.' (1998), haar verwerking in boekvorm van de onverwachte dood van levensgezel Ischa Meijer, een publiek figuur geworden. Voor die tijd was ze een gevierd schrijfster, daarna een schrijversweduwe met wie iedereen wel van gedachten leek te willen wisselen over het leven en de dood. Zes van de lezingen en beschouwingen in dit boekje dateren van vóór de fatale datum, vier van erná. De lengte van de bijdragen varieert van zes tot 26 bladzijden, maar de omvang van die laatste is een uitschieter. De titellezing is gehouden tijdens het jaarlijks congres van psychiaters, op 16 april 1993. Aan het slot daarvan schrijft ze: "Ik draai mijn hand er niet voor om alles op te schrijven en te publiceren wat me voor de geest komt en waarvan ik meen dat het waar is, maar ik lach en verzwijg te veel als ik de mensen onder ogen moet komen, en ik vind het bijkans ondoenlijk en onverdraaglijk om persoonlijke aandacht te krijgen, die misschien nog gemeend is ook." Het eerste deel van deze zin zou je haar schrijverscredo kunnen noemen, het tweede is de verwoording van haar angst publiek bezit te worden. Op verschillende niveaus is die het onderwerp van alle stukken in dit boekje.