Het thema identiteit staat prominent op de publieke agenda van de huidige multiculturele samenleving. Hoe definiëren we identiteit en welk aspect wordt dan centraal gesteld, zo vragen de auteurs zich af. Gaat het om het oude cartesiaanse adagium: ik denk, dus ik ben, of gaat het primair om emotie: ik voel, dus ik ben? Maar zijn gevoelens wel altijd authentiek? Gevoelens kun je immers veinzen. Veel mensen wijzen op hun beroep bij het bepalen van hun identiteit. Anderen op hun afkomst of verleden, of op de partner bij wie of de groep waartoe ze horen, hoewel dat laatste steeds minder belangrijk wordt in de geïndividualiseerde en geseculariseerde maatschappij. Ook kun je via je consumptiepatroon demonstreren wie je bent, door met - opvallende - aankopen en bezittingen je 'stijl' en status tot uitdrukking te brengen. Dat kan ook via het uiterlijk, dat kan laten zien wie je bent en tot welke groep je behoort en als je er goed uitziet, krijg je meer erkenning en zelfvertrouwen. Alle aspecten overziend, concluderen de schrijvers dat een pragmatische houding tegenover maatschappelijke en persoonlijke (identiteits)problemen de beste is. Wat de mens nodig heeft, is niet zekerheid, maar de moed om te kiezen: ik durf te kiezen, dus ik ben. Ongewijzigde herdruk.