De tweede roman van Gustaaf Peek (1975), na 'Armin' uit 2006 (zijn derde, 'Ik was Amerika', kreeg de BNG Nieuwe Literatuurprijs 2010). De eerste zin luidt: 'We hebben het niet gehaald'. In juni 2000, in Dover, worden in een Nederlandse vrachtwagen 58 dode Chinezen gevonden. Er zijn ook twee overlevenden. Deze uitkomst is het uitgangspunt van dit boek. In wat volgt worden de vluchtelingen, een aan lager wal geraakte advocaat en enkele zichzelf aan het lot van anderen verrijkende mensen gevolgd. De voorgeschiedenis van de vluchtelingen, die geserreerd verteld wordt, is schokkend. Het heden, waarin zij mensonterend worden uitgebuit (op afstand verteld) eens te meer. In ultrakorte zinnetjes - er is overigens ook wel eens een wat langere opsomming - vertelt dit boek scenisch over vervreemdende werelden die samenkomen in Rotterdam. Dit boek is onrustbarend; het leest niet gemakkelijk, maar verhaalt ontluisterend en claustrofobisch - en technisch zeker knap - over het lot van kanslozen. Onrustbarend boek, technisch knap, maar voor geoefende lezers.