De ik-figuur komt uit een zeer eenvoudig Parijs gezin, dat verarmt en degenereert, mede door zijn gedrag. Hij heeft veel seksueel geladen avonturen, die altijd slecht voor hem aflopen: hij kan geen baantje meer vinden, en reist dan naar Engeland, waar het ook bergafwaarts gaat met hem. Zijn oom brengt hem in contact met een bizarre oplichter/uitvinder, bij wie hij zich een tijd thuis voelt, tot deze zelfmoord pleegt. Alles loopt slecht af: de dood loert steeds op hem (zie de titel). De stijl is de verteltrant van een emotioneel erg betrokkene: het is min of meer een verdediging van Céline zelf. De woordkeus is mede daardoor grof, met veel argot en schuttingwoorden. Als de lezer zich daaraan niet (meer) stoort, zal hij weldra meegesleept worden door deze roman die haat en wraak predikt. De vertaling is magistraal. De vertaler heeft een informatief nawoord aan het boek meegegeven. Dit semi-autobiografische relaas geldt naast 'Reis naar het einde van de nacht' als het beste boek van de Franse auteur (1894-1961). Paperback; kleine druk.