Koos Vervoort beschrijft het proces dat hij doormaakt om te leren schrijven en rekenen op latere leeftijd. Doordat hij als kind verwaarloosd werd, zowel op school als thuis, heeft hij niet goed leren schrijven en rekenen. Hoewel het hem in de weg stond om een leuke baan te vinden, heeft hij altijd met smoezen een uitweg kunnen vinden, zodat niemand werkelijk wist hoe erg het was. Zelfs zijn vriendin komt er pas later achter. Hij ontmoet gelukkig veel aardige mensen, vooral de docenten van de cursussen die hij gaat volgen, die hem zijn schaamte helpen overwinnen en hem ertoe aanzetten te gaan leren schrijven en rekenen. Hij wordt zelfs ambassadeur van de stichting Lezen en Schrijven, waar prinses Laurentien zich voor inzet, en wordt veel gevraagd voor interviews. Een mooi relaas voor iedereen die in hetzelfde schuitje zit als Koos Vervoort, maar ook voor mensen die zich maar moeilijk kunnen voorstellen hoe het is om laaggeletterd te zijn. Niet direct geschikt voor anderstaligen die Nederlands leren. Het relaas is geschreven in eenvoudig Nederlands, met korte zinnen en gemakkelijke woorden, en geïllustreerd met kleine zwart-wittekeningen.