Door een ontmoeting met de doodzieke Dario gaan de gedachten van schrijver Gabriele d'Annunzio (1863-1938) ruim twintig jaar terug. Toen maakte hij als leerling van het Convitto Cicognini in Prato kennis met zijn wimperloze vriend. Samen raakten ze in de ban van Napoleon en wilden ze alles bezitten wat maar met de kleine Corsicaan te maken had. Ook herinnert Gabriele zich zijn mislukte poging om via het dak van de school te ontsnappen. Waar d'Annunzio als dandy en zelfverklaard held van zijn leven als het ware een kunstwerk maakte, zo doet hij dat ook in deze novelle. Zo beschrijft hij zichzelf als veruit superieur boven Dario, van wie niet zeker is of hij überhaupt ooit bestaan heeft. Niet alleen de kostschool is elitair, ook d'Annunzio's wijze van vertellen is dat. Hij heeft zijn verhaal doorspekt met verwijzingen naar de 'Divina Commedia' van Dante. Veel van de historische figuren die zijdelings de revue passeren, figureren in Dantes epos. Ook verwijst d'Annunzio veelvuldig naar Ovidius' 'Metamorfosen' en naar andere klassieke schrijvers. Juist die geëxalteerde stijl maakt dat het verhaal, geschreven in 1928, niet makkelijk is om te lezen.