De elfjarige Osama en zijn uit het 'land van de Atlas' afkomstige ouders bewonen in de jaren tachtig een beroerde Rotterdamse huurwoning. Als de inspecteur komt, dragen ze tevoren zelf aan de schimmeligheid bij. Want hoe meer punten, des te eerder ze urgent zijn. Vader Ahmed, met een kleine uitkering, bedenkt een aardig handeltje door in de weekends met een gestolen busje tweedehands meubels op te halen en door te verkopen. Zoon Osama gaat mee en leest voor uit het Stratenboek. De hoop op rijkdom van mensen voor wie het geluk niet voor het oprapen ligt, is de rode lijn. Andere lijnen zijn de extreme groei van Osama, de hoop op medische hulp en tal van vaderlijke herinneringen aan het vaderland. Het contact met de volkse buurvrouw maakt de wereld groter en leuker. Alles wordt bekeken vanuit het perspectief van Osama, zeer volwassen voor zijn leeftijd. Het boek is geen literair hoogstandje, maar een ludieke roman zonder veel diepgang. Grappig is het veelal wel, zeker waar de uit Marokko (1975) afkomstige auteur met clichés over migranten speelt. Een aardig boek over leven en streven van een migrantengezin.