De poëziebundel 'De verschroeide hof van Eden' lijkt op een eerbetoon van de samensteller aan de Belgische dichter Daniël Van Hecke (1938). Naast de gedichten bevat het werk een lang nawoord, waaruit vooral waardering blijkt voor de auteur. Belangrijker zijn de circa negentig gedichten. De auteur lijkt zijn goed gevoel voor het aaneensmeden van woorden vooral te combineren met filosofische gedachten. Daarnaast biedt een deel van deze bundel een opvallende eenvoud, duidelijk gericht op een variatie van proza met poëzie. Het werk bevat veel en genoeg stof voor de smaken van velen. Meerdere verzen lijken een zekere ritmiek uit te stralen en hoewel er sprake is van de bekende dichterlijke angst voor de waarheid, is er ook licht te bespeuren, bv. in 'Orbitaal': 'Zwemsters in blauw / lachen synchroon een / boog van pareldauw / en gammalicht'. Van Hecke weet te ontroeren met een lach en een enkel woord van moed en hoop. De dichter zoekt het midden tussen het gedicht waarover moet worden gedacht en gesproken en het gedicht dat zich snel laat lezen. Derhalve deels filosofisch en deels ongecompliceerd en toegankelijk voor zowel beginnende als gevorderde poëzieliefhebbers.