De niet bij naam genoemde ik-figuur voelt zich als een achtjarige maar reflecteert als een volwassene. Een goede vondst, alleen al omdat zo inzicht ontstaat in de ontwrichtende situatie van een nogal verwaarloosd kind dat in de jaren tachtig in een Rotterdamse commune woont. De verteller brengt veel tijd door met kamergenoot Donnie, eveneens een zoon van een van de vrouwen in de commune. De enige man, de zelfbenoemde goeroe Bert, speelt de baas over iedereen. Naaktheid en seks worden niet voor de kinderen verborgen gehouden. Rode draad in het verhaal is het voorstel van Donnie om samen weg te lopen, liefst naar België, omdat daar de mayo beter is. De auteur (1977), tevens cabaretier en regisseur, gebruikte zijn fantasie, maar putte vooral uit eigen ervaringen en die van een vriendin. Er valt veel te lachen, maar het verhaal roept ook ontroering en mededogen op. Je zult maar zo'n verloren kind zijn. Het slot is alleen voor de zeer oplettende lezer niet verrassend. Een originele aanvulling op andere boeken over de voor sommigen knotsgekke jaren tachtig. Zeer geslaagd en goed geschreven.