Vier verhalen, eigenlijk korte romans, van de Nederlandse schrijver (1882-1961), die moderne klassiekers zijn geworden. 'De uitvreter' verscheen voor het eerst in 1911 in De Gids. In 1918 volgde een bundel met 'Dichtertje', 'De uitvreter' en 'Titaantjes'. Pas na de oorlog, in 1946, werd 'Mene Tekel', een verzameling schetsen en korte verhaaltjes uit de jaren 1913-1943, daaraan toegevoegd. Grönloh, die heel veelzeggend voor het pseudoniem Nescio (Ik weet het niet) koos, schildert de wereld van beginnende kunstenaars en de grote stad met fijnzinnig waarnemingsvermogen en met humor. Verschillende generaties adolescenten hebben zich al in deze 'titaantjes' herkend ('Jongens waren we - maar aardige jongens'). De contrasten duiken voortdurend op. Ook God weet het niet meer, als hij deze kunstenaars beziet, zeker als die zoals 'De uitvreter' bezig zijn 'te versterven, onaandoenlijk te worden voor honger en slaap, voor kou en nat.' Nescio's proza is met niets te vergelijken, wordt gekenmerkt door een wonderlijke mengeling van afstandelijkheid, humor, weemoed en sentimentaliteit, en is van tijdloze kwaliteit.