Op 26 augustus 2005 overleed de Nederlandse schrijver Louis Ferron (geboren in 1942). Met dit ontroerende debuut richtte zijn weduwe een monument voor hem op. Ferrons ziekbed in de tuinkamer, hun gesprekken over leven, dood en literatuur zet de schrijfster tegenover de voortgang van de tijd en de gebeurtenissen in de hen omringende werkelijkheid. Herinneringen aan familiegeheimen, hun beider jeugd, Ferrons obsessie: zijn afkomst, verweeft de schrijfster met het steeds zwaarder wordende ziekbed. Geen hagiografie, maar een openhartig boek met herinneringen aan een ondergewaardeerd schrijver. Ferrons laatste roman 'Niemandsbruid' speelt een opvallende rol: in de dood van Angèle lijkt het of Ferron zijn eigen dood beschreef. De val van de sentimentaliteit dreigt wanneer zo snel na de dood van de geliefde de herinneringen worden opgeschreven. Aan dit gevaar is Blom ontsnapt. Zij wisselt op meesterlijke wijze distantie en betrokkenheid, humor en emotie af. Ferron dicteerde haar de tonaliteit van haar herinneringen: ópschrijven, niet van je áfschrijven. En hij vertouwde erop dat ze het zou kunnen. Dit boek is het bewijs van zijn gelijk. Vrij kleine druk.