Een jonge vrouw, Maggie, leeft nog dankzij het hart van de veertienjarige Lucy dat zij kreeg toen ze zelf zeventien was. Tijdens een persoonlijke crisis gaat zij op zoek naar de familie van Lucy en hoort zo wat zij (Lucy) allemaal nog had willen doen in haar leven, zoals de hoogste brug van de wereld bezoeken. Maggie gaat zelf deze dingen doen, komt tot een sterke emotionele band met Lucy, vindt haar eigen evenwicht terug en zelfs de liefde. Goed geschreven, ontroerend, positief over de mensen, het leven en de dood. Misschien iets te mooi om waar te zijn, maar een prachtige manier om - in deze tijd, waarin er nog zoveel twijfels zijn - te leren begrijpen hoe geweldig mooi en intens waardevol orgaandonatie eigenlijk is.