Debuutbundel van Ellen Deckwitz (1982) met 28 gedichten over het leven van een familie: broertje, grootvader, moeder en 'ik'. Gedichten waaruit eenzaamheid spreekt: 'Warm me met gedachten / aan een naam, die lang geleden kwijtgeraakte / ring.' Uiteindelijk presenteert de schrijfster zich als de grote regisseur: 'de steen vreest mij / omdat ik hem stuk zal slaan.' Op een enkele uitzondering na - 'Als je het aan de eik zou vragen, bloeide ze / het liefst aan de rand van een dodenakker' - willen de gedichten niet bijblijven. Dat zal zeker ook komen door de geforceerde beeldspraak en woordspelingen als 'kogelkooitje', 'fluisterpijpjes hel', terwijl 'blank fluiteschuim bloesemt' en 'estafetteknoken wuiven'. Misschien werken de gedichten beter als ze op het toneel te horen zijn: Deckwitz won in 2009 het NK Poetry Slam.