Met deze roman heeft Mirjam Rotenstreich (1959) een nieuwe variant van de Orpheus-mythe gemaakt, te gek voor woorden, maar ze doet het toch maar. In tegenstelling tot 'Verloren mensen' (2013)*, geschreven vanuit het verdriet om haar gestorven zoon Tonio, is deze nieuwe roman nadrukkelijk fantasie. Elsemijn, een jonge rechtswetenschapper, die promotieonderzoek doet naar de vermenging van boven- en onderwereld, ook in het politieapparaat, vat een verzengende liefde op voor een rechercheur. Zij krijgen een relatie en gaan samenwonen, maar worden geconfronteerd met ernstige misdaad. Haar ongeboren kind sterft. Zij verliest haar vriend in wat een ongeluk lijkt. Dingen zijn niet wat ze lijken. Op spannende wijze -hier kan niet verraden worden hoe - brengt Elsemijn delen van het leven van haar vriend bij elkaar. De zorgvuldige apotheose is bijzonder. Een onderhoudend boek, wat schetsmatig van opzet, maar qua plot verrassend. Het thema van orgaandonatie speelt een rol.

*2013-09-5162 (2013/47).