In deze literair-filosofische klassieker uit 1979 verdedigt een sprinkhaan de gedachte dat het in het leven draait om spel. Hij voert er een dialoog over met zijn leerlingen. De sprinkhaan, die aan Socrates doet denken, definieert spel als de vrijwillige poging om niet-noodzakelijke hindernissen te overwinnen. En dat is wat de mens, nadat hij in zijn behoeften heeft voorzien, het liefst doet. In de utopische wereld, zoals de Canadese filosoof Bernard Suits hem schetst, wordt elk mens daarom een homo ludens, een mens die al spelend het leven waardevol maakt.

Een fabelachtige tekst, literair en filosofisch-analytisch, diepzinnig en verhelderend. Fraai vertaald door Cyril Lansink en voorzien van prachtige tekeningen van Frank Newfeld.

Bernard Herbert Suits (1925-2007) was hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Waterloo (Canada). Daarnaast was hij gastprofessor aan de universiteiten van Lethbridge en Bristol. Tevens was hij voorzitter van de International Association for the Philosophy of Sport. Als filosoof hield hij zich vooral bezig met de vraag wat een spel in essentie is. Daarbij vocht hij de stelling van Ludwig Wittgenstein aan dat er geen goede definitie van spel mogelijk zou zijn. Dit boek is de speelse en invloedrijke weerlegging van Wittgensteins stelling.