Lydia Davis (1947) staat vooral bekend als een schrijver van kort, onconventioneel werk: van verhalen die soms geestig zijn, soms wrang of pijnlijk, maar altijd niets en niemand ontziend. Haar verhalen kennen een wisselende lengte, waarbij de kortste uit maar één zin bestaan. Davis' werk is geen easy-read, je zou het 'weerbarstig proza' kunnen noemen. In deze publicatie is een deel van Davis' beschouwende werk gebundeld: essays over schrijvers (vaak eveneens auteurs van kort, vervreemdend proza, zoals Kafka, Beckett, Berlin), opstellen over kunstenaars en aantekeningen over het schrijfproces. Ook de nodige Franse auteurs (Blanchot, Flaubert, Rimbaud) komen voorbij, aangezien Davis tevens vertaalster Frans is (in een volgend deel beschouwend werk zullen stukken over vertalen gebundeld worden). Wat opvalt, is dat in bijna alle essays de schrijfster een persoonlijke band heeft met het onderwerp en dat niet wordt geschuwd die ook te noemen. Daardoor zijn dit niet zomaar narratieve essays, maar vormt deze bundel tegelijkertijd een verkapte autobiografie én een poëtica van de schrijfster.