Tien jaar lang speelde Pepijn Keppel hockey op het allerhoogste niveau, totdat hij plots stopte. Zijn hele puberteit had in het teken van topsport gestaan, er was voor weinig anders ruimte geweest. En zeker niet voor het zoeken naar een antwoord op de vraag waar dat allesoverheersende gevoel van eenzaamheid vandaan kwam. Was het omdat hij vroeger gepest werd of omdat hij eigenlijk helemaal nooit had willen hockeyen? Of was het toch vanwege zijn seksuele geaardheid, die hij geheimhield voor de buitenwereld en die al die jaren maar niet te rijmen leek met het leven en de cultuur op en rondom het veld?
De laatste man is een schrijnend, maar moedig en ontroerend relaas over de zoektocht naar een eigen identiteit in een onveilige omgeving.