De ik-figuur draagt hier dezelfde naam als de schrijfster (1965), maar mag misschien niet met haar vereenzelvigd worden. Tussen 1994 en 1997 stuurde 'Nicolien Mizee' honderden faxen aan de bekende scenarioschrijver Ger Beukenkamp, van wie zij een drietal schrijflessen had gekregen. Beukenkamp schreef kennelijk nooit terug, maar dat verhinderde haar niet om uitgebreid verslag te doen van haar problemen met het schrijven, haar relatieproblemen, haar gedwongen verhuizing, haar hang naar isolatie, haar bewondering voor Vincent van Gogh, haar rusteloosheid en haar depressie. Bovenal echter wordt haar relaas gekenmerkt door haar moeite om zich in maatschappelijk opzicht staande te houden: Mizee blijkt iemand die gewoon niet in staat is om zich in een maatschappelijk keurslijf te wringen en een normale betaalde baan te nemen. Haar enige (vrijblijvende) werkzaamheid is als schildersmodel. Portret van een tegelijkertijd onbuigzaam en kwetsbaar mens in de vorm van uitstekend geschreven brieven, die soms doen denken aan Gerard Reve's 'Op weg naar het einde'.