Een 63-jarige redacteur van thrillers en sciencefiction is zo vergroeid met zijn werk dat hij er 's nachts van droomt. Merkwaardig is dat zijn dromen de 'stijl' aannemen van het genre dat hij recenseert. Het boek beschrijft drie zogenoemd 'lange' dromen, afgewisseld met een 'bedscène', waarin de schrijver de tijd neemt te reflecteren over zijn leven, de zin van literatuur, zoals met de veelzeggende zinsnede 'Stel dat het leven inderdaad een droom in een droom is, waar komen we dan terecht als we wakker worden'. De drie dromen, elk op subtiele wijze, onthullen evenwel, of vinden hun oorsprong in, dramatische trauma's die de schrijver in zijn jeugd heeft meegemaakt en die hem blijven achtervolgen. In een unieke spreek-, denk- en schrijftaal evolueert de recensent naar een apocalyptische climax. 'Nevenpistes', zijdelingse bedenkingen, aarzelingen, nuances staan telkens tussen haakjes en dit herhaaldelijk en op elke bladzijde. De lezer wordt meegesleept in de traumatische droomwereld van de schrijver-recensent. Zal dit de laatste nacht zijn van een getormenteerde geest? Unieke schrijfstijl, stilistisch vuurwerk.