Erdal Balci schrijft in het prachtige eerste hoofdstuk over zijn dramatische jeugdjaren in Turkije in een beeldende stijl vol vergelijkingen en metaforen. Als hij 11 jaar is, verhuist het gezin naar Utrecht, waar de vader al langer als gastarbeider werkt. De auteur ervaart het leven binnen zijn Turkse familie als een gevangenis. De controle door de familie en de Turkse omgeving beperkt hem in alles. Er is geen liefde, maar wel dwang. Zijn zinnen worden korter, het tempo wordt sneller en de beeldspraak neemt af als hij over de omgang met zijn Turkse vrienden schrijft, over de eerste contacten met meisjes en zijn liefdesverdriet. Erdal Balci (1969) volgde de school voor journalistiek, was 16 jaar correspondent in Turkije en is nu schrijver en columnist. Hij beschrijft hoe het is om de zoon van een Turkse gastarbeider in Utrecht te zijn. Hij trekt de lezer zijn autobiografische verhaal in en neemt hem op openhartige wijze mee in zijn ontwikkeling om los te komen uit de gevangenis van het Turkse milieu.