'De gebroeders Karamazov' schreef Dostojevski (1821-1881) aan het einde van zijn leven en kan zijn geestelijke testament worden genoemd. Het gebruikelijke venijn en de haat tegen zijn vijanden maken hier plaats voor de wens vrede te vinden met de wereld en de zwakke stervelingen. Dit laatste meesterwerk vormt de bekroning van Dostojevski's ontwikkeling als romancier. Het principe van de polyfone roman, waarin meer stemmen, ideeën gelijkwaardig in een open dialoog treden, is kenmerkend; nooit krijgt één idee de overhand, diametraal tegengestelde begrippen, zoals in de passage van de Grootinquisiteur, rede versus geloof en liefde, zijn in balans en even overtuigend. De broers in de roman vertegenwoordigen drie oertypes die rond het thema vadermoord en de religieuze implicaties daarvan een conflict beleven. Geode vertaling.