Een lyceïste van 13, alter ego van Marguerite Duras (1914-1996; Prix Goncourt 1984), die eind jaren 20 in Saigon op het internaat zat, ontluikt als vrouw. Iedere zondag gaat zij met de oude mademoiselle Bardet vanuit het pension naar de Jardin Botanique, waar zij steevast toekijkt hoe de vraatzuchtige boa een kip verzwelgt om dan terug in het pension even steevast in een walm van ontbinding geconfronteerd te worden met het verdorde lichaam van mademoiselle Bardet. De zin die zij vanuit de waan van haar puberale belevingswereld koppelt aan die rituelen, die typerende symbiose van drift en dood, het aloude duo Eros en Thanatos, is een terugkerende thematiek in het oeuvre van Duras. Zoals de boa zich gulzig naar het leven vreet, zo verteert Bardet de doem van haar verstikkende vruchteloosheid, haar nutteloze maagdelijkheid. Wat dan wel weer de vraag oproept welke eigenheid, welke waarden hier worden toegekend aan de vrouw. Zo ontvouwt zich welgestileerd een gelaagde, zinnebeeldige novelle, die de kern van Duras' vitalisme illustratief toelicht.