In de surreële wereld van Deckwitz (1982) is "water" het sleutelwoord, water dat kustlijnen en oevers opslokt, gletschers doet smelten en alle "vastgoed" laat onderlopen. Wie de vaderlandse geschiedenis kent, weet dat het al bij Willem en Filips begon, die al onderhandelend, in de stijgende zee voorgoed kopje onder gingen. Daar komt dan in onze tijd de opwarmende aarde bij, plekken waar niets meer vloeit, de zee bruin is en de blauwe lucht verbannen. Hoe was dat eens? Het land was een gondel voor de "drogen", 't water "hield je voor de sier" en moeders beklommen iedere zondagmorgen de rotsen "met kinderen met ducttape op hun ruggen geplakt". Die concrete herinneringen zijn vaak geestig of diepgravend. Als apocalyptisch beeld van 'n ondergang is deze bundel echter minder aansprekend. De sprookjesachtige, speelse momenten zijn oud-slamkampioene Ellen Deckwitz wel toevertrouwd. Het beoogde "grote drama" mist echter de woordkracht om de lezer echt te raken.