In een monoloog kijkt de naamloze, wat sullige, karakterloze hoofdpersoon op zijn leven terug. Vanaf de eerste dag van zijn huwelijk voelt hij zich als een rat in de val. Tegen zijn wil wordt een zoon geboren. De zoon wenst later geen contact. In veertig jaar ontmoeten zij elkaar maar een paar keer. Pas als de zoon stervende is, komen ze nader tot elkaar. De zoon vraagt de vader dan om euthanasie. In deze roman uit 2007 werkt Brouwers (1940) de vader-zoonrelatie uit. De hoofdpersoon is vol zelfkritiek en zelfverachting. Vooral zijn gemankeerde vaderschap speelt hem parten. Wanneer de vader contact zoekt met zijn zoon, wijst deze hem af. De zoon blijkt het spiegelbeeld van de vader te zijn. Het type personage dat steevast rondwaart in Brouwers werk, komt ook hier naar voren: mannen hebben de behoefte zich uit knellende banden te bevrijden, ze willen geen verantwoordelijkheid dragen en bezitten niet het vermogen zich te binden aan vrouwen. Dan schaamte en schuldgevoel, maar altijd achteraf. Het taalgebruik is hier en daar exuberant, met lelijke maar ook prachtige beelden. Een ontroerend verhaal.