Gerard en Michaela wonen tijdelijk in New Mexico waar Gerard werkzaam is op een academisch instituut. Totaal onverwacht wordt hij ongeneeslijk ziek en Michaela’s wereld stort in. Dit boek beschrijft het ontzaglijke verdriet van een vrouw die zich een leven zonder haar man niet kan voorstellen. Helaas is dat meer een klinische beschrijving dan een persoonlijke: er is geen klik met haar en geen karakterontwikkeling. Er zijn ook veel losse eindjes. Waarom worden de kinderen van Gerard of goede vrienden niet gewaarschuwd? Wat gebeurde er precies in de New Mexico canyons? Op zich is het boek goed geschreven, al worden er te pas en te onpas adjectieven en bijwoorden tussen haakjes gezet, wat irritant is. Maar het is bijzonder dat deze gewaardeerde schrijfster op 80-jarige leeftijd nog experimenteert met een stream-of-consciousness-achtige schrijfstijl. Het droevige boek is gebaseerd op het overlijden van haar man en een poging tot verwerking. Voor de lezer biedt het echter geen houvast of troost. Niet aan te raden voor mensen in een soortgelijke situatie.