In een verloren en verwoeste stad vol gevaren zoekt Rachel naar restjes biotech voor haar partner Wick. De stad staat onder streng toezicht van een soort levensgrote biotech-beer genaam Mord, een uit de hand gelopen project van ‘The Company’. Op een dag vindt ze iets dat lijkt op een zeeanemoon en neemt het mee naar de Balcony Cliffs, waar ze wonen. Ze noemt het Borne. Al snel blijkt Borne meer dan een plantje. Wick ziet in Borne eerder gevaar, maar Rachel raakt aan hem gehecht. Op zijn typische manier vertelt Vandermeer (1968) een verhaal in pennenstreken van sfeer in plaats van directe woorden: klein geluk, bedrukking, angst, haast, geborgenheid – abstracte beschrijvingen die je van veraf moet zien voor het grotere plaatje. En hoewel abstract, de hoofdpersonen zijn levensecht. ‘Borne’ lezen is wonen in de Balcony Cliffs. Kunstzinnige horror/drama waar je in kan verdwalen met flink wat symboliek. De soort sfeertechniek lijkt op die in Vandermeers Southern Reach-serie, waar je een beetje moeite voor moet doen. Voor zijn fans een traktatie.