De oorlogsjaren zijn in Nijmegen niet voorbijgegaan en vergeten. Overal in de stad herinneren monumenten, beelden en teksten ons aan de jongste donkere periode in de geschiedenis van Nijmegen, waarin de vrijheid eerst beknot en daarna herwonnen werd. Ook tijdens opgravingen komen tussen de vele honderdduizenden prehistorische, Romeinse en middeleeuwse resten uit het verre en rijke verleden van de stad regelmatig zaken uit de Tweede Wereldoorlog tevoorschijn. Lange tijd zijn deze door de archeologen genegeerd als zijnde te jong en dus onbelangrijk, maar tijdens de afgelopen twee decennia is de archeologische belangstelling voor de Tweede Wereldoorlog voorzichtig op gang gekomen. Dan blijkt dat verroeste en vaak kapotte voorwerpen, samen met geschreven bronnen zoals dagboeken, verhalen vertellen die gaan over de stad in oorlogstijd. Verhalen over geweld, verwoesting en dood, maar ook over het dagelijkse leven van Nijmegenaren en soldaten die als vijand of vriend werden gezien. Deze teruggevonden herinneringen, op het grensvlak van archeologie en emotie, illustreren en vullen kleine gaten in de grote geschiedenis van Nijmegen tijdens de Tweede Wereldoorlog, die nog lang niet in volle omvang is beschreven. Bomscherven en broches. De archeologie van de Tweede Wereldoorlog in Nijmegen geeft een overzicht van een aantal verhalen die verbonden zijn met archeologische vondsten uit de oorlogsjaren, die de laatste decennia in Nijmegen zijn gedaan. Het boek vertelt niet alleen over vindplaatsen en voorwerpen uit de oorlogstijd, maar geeft ook een inkijkje in de immer uitdijende verhalenbundel over de mensen die tijdens de oorlogsjaren in en rond Nijmegen leefden en vochten.