Over de plankenvloer heeft Lott haar dode, net volwassen kind naar de hoek van de ruimte gesleept, voorzichtig, maar onhandig en niet zo netjes. Het kind was er niet meer om haar te helpen met verplaatsen. En daar ligt het nu, in de hoek van de kamer, terwijl door de muren heen de geluiden van buren klinken. Lott weet eigenlijk niet wat ze moet doen, maar ze roept niet om hulp, omdat ze niet wil dat vreemden aan haar kind komen. In plaats daarvan gaat ze weven met een zijden draad om het kind te bedekken.

Het kind, dat in de grote stad op kamers is gaan wonen bij huisbaas Mahmood, reist in wanhoop per trein naar de moeder. In het hoofd is het chaos. Steeds weer gaan de gedachten naar Mahmood en naar Irina, het kleintje van Mahmood, dat zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevond.

En dan is er tussen moeder en kind de droom, de droom over de bombyx mori.