Mathijsens ouders kochten als jong stel een 'ruïne' in Italië. Ook na de dood van haar vader, wanneer ze negen jaar oud is, blijft het opgeknapte huis de vaste zomerse bestemming voor haar als jongere en haar moeder. Even lijkt het erop dat dit boek een voortzetting wordt van haar deels autobiografische roman 'De grote goede dingen', waarin haar vroeg aan drank overleden vader centraal stond. Maar na enige tijd slaat het verhaal om naar haar ervaring als 16-jarige met een jongen, waarover ze jaren gezwegen heeft. Totdat een vriendin eindelijk benoemt wat er toen gebeurde: verkrachting. Eindelijk komt de taal haar te hulp. Vervolgens vertelt ze met grote stappen door de tijd hoe ze dit beklemmende verleden verwerkt: 'Dit boek is mijn poging om de taal terug te veroveren'. Ze beschrijft een hallucinatie waarin haar vader de verkrachter bijtijds weet te stoppen en in elkaar slaat. 'Nooit eerder zag ik zijn kracht, zijn woede om zijn eigen dochter meedogenloos te beschermen.' Ze leert vrede te hebben met haar verlangen naar haar vader en de kracht van haar moeder te waarderen. Het duurt even voordat de auteur haar weg weet te vinden door de herinneringen, maar dan worden de autobiografische elementen krachtig verteld en verdwijnen de vakantieland-clichés.