Functionalteit is in de modernistische architectuur zo verabsoluteerd dat gebruikers het gevoel kregen niet meer dan radertjes te zijn in een grote machine. In een technocratie.
Deze architectuur werd opgevolgd door een aantal kritische, post-modernistische architectuurbenaderingen.
Hier werd niet de functie maar de beleving vooropgesteld, maar helaas op een manier dat het steeds om een grap of een spelletje leek te gaan.
Zo stond de gebruiker zowel bij modernistische als bij post-modernistische architectuur met lege handen. In het eerste geval telt hij niet echt mee, in het laatste geval lijkt het leven gereduceerd te zijn tot een spelletje.
In dit onderzoek wordt gekeken naar hoe de gebouwde omgeving kan uitnodigen tot de betrokkenheid van gebruikers, niet alleen als zij functioneel zijn ingesteld maar ook als zij op de beleving gericht zijn.
Wat dit betekent voor het vormgeven van de gebouwde omgeving, dat is het onderwerp van deze studie.