Raf (9, ik-persoon) en zijn broertje Robbie (bijna 6) verhuizen met hun ouders naar de boerderij van opa en oma, vlak bij een dorp. Leuk, maar ook spannend: een nieuwe slaapkamer, schuren vol donkere hoekjes en een nieuwe school. En wat is hun opa toch 's nachts in het bos aan het bouwen? En waarom is oma steeds zo moe? Net zoals in een aantal andere verhalen van Jowi Schmitz is de thuissituatie onveilig. Moeder verliest zich in haar nieuwe baan in het lokale ziekenhuis. Vader, bezig met een zelfontplooiingstraject, is er ook maar weinig. Er zijn gelukkig ook fijne gebeurtenissen (kermis, de vosjes), maar Raf en Robbie moeten vooral zichzelf zien te redden. Raf piekert over alles, houdt iedereen in de gaten en probeert dapperder te zijn dan hij is. Hij klinkt ook vaak veel te volwassen. Robbie is juist een doener, zich minder bewust van het gedrag van de volwassenen. Dat de broers naar elkaar toegroeien is een mooi gegeven, maar compenseert niet voor de opeenstapeling van ontbrekende of (bijna) omvallende (groot)ouders. En datzelfde geldt voor de mooie zinnen, die er ook zijn. Op de tekeningen in kleur van Chuck Groenink, waarvan enkele paginagroot, lijken Raf en Robbie soms erg klein; ze verbeelden zowel de spannende als de mooie situaties wel heel sfeervol. Vanaf ca. 9 jaar.