In de zomer van 2001 overleed de 27-jarige dochter van Anna Enquist (1945). Sindsdien poogt de auteur deze dood van zich 'af te schrijven'. Het openingsgedicht zet de toon voor de ganse bundel: 'het verlies is leesbaar of verborgen. Kohlmeier / Grossman, Riley en Thomése, de ledenlijst is langer / dan u misschien dacht'. Om te besluiten met de keiharde strofe 'Wij kneden het gemis totdat het op de bladzij past'. In vier cycli van elk tien gedichten ontwerpt Enquist een nieuwe taal om haar verdriet gestalte te geven, te beginnen met de reeks rond de mythische Demeter, zelf wanhopig op zoek naar haar dochter. Verdriet wordt voelbaar, zelfs hoorbaar. De wanhoop van een moeder: 'Je kan haar / niet eens toedekken, daar, in haar bed / van grond' (p.37). 'Voor de stilte' (p.56) had best het laatste gedicht mogen zijn: 'Buiten / de tijd verstomt alle muziek. Het is de hel. / Dat gaat ze niet vertellen aan de trommelaar'. Haar kleinzoon van drie is de trommelaar, het koppelteken met het heden. Het is duidelijk: 'Berichten van het front' gooit woorden als keien naar beneden. Ze ketsen kwaad tegen de rotswand. Nieuwe bundel rond het verlies van haar dochter. Anna Enquist was vanaf 2014 voor twee jaar stadsdichter van Amsterdam en is alom gelauwerd voor haar veelzijdigheid.