Op een dag staat er een zak bakstenen op de stoep van Iggy's appartement in Gent. Een muurschildering uit de psychiatrische inrichting waar haar alcoholistische vader zijn laatste dagen doorbracht. Met de stenen komt ook haar jeugd terug vol geweld. En een enorm schuldgevoel jegens haar zusje Pinkeltje die verhuisd is naar Noorwegen en met wie ze drie jaar geleden voor het laatst contact had. Als blijkt dat er een deel uit de muurschildering mist, reist Iggy af naar Berlijn en komt zo achter een andere kant van haar vader toen hij in de DDR woonde. Ze leert haar verleden een plek te geven. Luka, met wie ze een stormachtige relatie heeft, neemt Iggy uiteindelijk mee naar Noorwegen. Donkere woorden voor haar relatie vol haat, afschuw, pijn met haar vader in tegenstelling tot de zachte vergelijkingen vol liefde voor haar ex Luka. Vreselijk onderwerp, maar prachtig verwoord. In de acties van de hoofdpersoon zit zoveel emotie. Uniek hoe de worsteling met het verleden is weergegeven.