P. zit in de ochtendschemering in de trein, observeert en beweegt wat en valt in slaap. Dit kleine verhaal herhaalt zich steeds weer, als een tijdlus, met soms minieme, soms iets grotere variaties. Die variaties zitten in wat hij waarneemt, hoe hij zich gedraagt, hoe hij zich voelt. Elke variatie geeft de lezer een ander perspectief: de manieren waarop P. met zijn veters frutselt of naar de noodrem kijkt, bijvoorbeeld, kunnen iets deerniswekkends of juist iets onheilspellends krijgen. Elke lus brengt P. dichter bij zijn bestemming. De tekstdelen over de wereld buiten de coupé zijn typografisch anders weergegeven, vervagen en verkleuren, zodat het verhaal steeds meer inzoomt op een paar enkele momenten. Hoe aandachtiger je blijft lezen, hoe meer je wordt beloond door dit subtiele, ingetogen werk, dat meer weg heeft van een muziekstuk dan van een roman. De onconventionele A.H.J. Dautzenberg (1967) publiceerde eerder romans, verhalen, toneelteksten en gedichten. Ook was hij mede-initiatiefnemer van het magazine Quiet 500, dat als doel had stille armoede een gezicht te geven.