Essayistische vertelling van de Duitse schrijfster (1941) over de vraag waar in deze post-heroïsche tijd nog plek is voor helden. De 80-jarige vertelster en schrijfster Charlotte Winter ontmoet op een parkbank de gefrustreerde 50-er Artur Lanz (zijn moeder noemde hem naar haar geliefde helden van de Koning Arthur mythe). Hij is gescheiden en werkt als natuurkundige op een ecologisch onderzoeksinstituut. Winter hoopt door de gesprekken met Lanz op stof voor een nieuwe roman, Lanz kan zijn frustratie van zich afpraten. De nogal conflict vermijdende Lanz krijgt de gelegenheid om moedig te zijn als een vriend en collega zijn baan dreigt te verliezen door een kritische post over het klimaatbeleid op Facebook, die door een rechtse politicus wordt overgenomen. Verschillende critici loven Marons stijl van een echter nogal eendimensionaal gegeven en betichten haar van rechtse sympathieën door het macho-thema, zijn uitwerking (er wordt nogal afgegeven op de huidige generatie van carrièrevrouwen en halfzachte mannen) en haar publicatie van een essaybundel bij een rechtse uitgeverij.